Strak blauw
Een enigszins nerveus en opgetogen gezelschap van 69 personen, bestaande uit behoorlijk voetballende, zeer voetbalminnende en ultiem voetbalgunnende V.O.C.’ers, vloog op vrijdag 8 januari naar de Catalaanse hoofdstad Barcelona om het traditionele trainingskamp van de voetbalselectie
(eerste en tweede elftal) kracht en luister bij te zetten. Het werd zoals te doen gebruikelijk een memorabele reis…
Hoewel vader Hans als opvolger van ras-reisleidster Kim met zijn collega’s van de sponsorcommissie fantastisch voorwerk in het kader van het mogelijk maken van deze reis had verricht, bleek zijn invloed vanaf het moment van verzamelen op Zestienhoven – wie noemt het in vredesnaam Rotterdam – The Hague Airport? – toch zeer gering. De breed gedragen roep om Kim was niet terecht, maar wel begrijpelijk. Allereerst bleek Hans, mogelijk in het kader van de kostenbesparing, een defect toestel voor ons gereserveerd te hebben, en eenmaal in Barcelona aangekomen met de nodige vertraging waardoor het gevaar van dehydratie ernstig op de loer lag, bleek de als fantastisch omschreven tapasbar aan de overkant van het hotel er eentje van beperkte mogelijkheden te zijn. Omdat de spelers en begeleiding meteen na aankomst een training van de immer gedreven Robert Verbeek moesten ondergaan, laafde het gezelschap van de sponsors zich in eerdergenoemd etablissement om van de schrik te bekomen, niet wetende wat er nog komen zou. Het barretje was niet geheel ingesteld op onze komst, want een aantal uren later bleek het bier van de tap, de flesjes en alle tapas op te zijn. Ofwel, de buit voor het weekend was voor hen reeds binnen. Hoewel het bedienend personeel zeer vriendelijk en uiterst ter wille was, hadden ze ons niet verteld dat het een gok was om bij hen de tapas te nuttigen, want er bleek achteraf toch één bedorven butifarra tussen te zitten. Die viel helaas de schrijver van dit epistel ten deel, bleek later.
Na wat gehaast togen de sponsors met taxi’s het strand- en havenkwartier in, waar de spelers en begeleiding het mochten doen met een diner in het hotel. In het vermaarde strandrestaurant Carpe Diem van de bekende Rotterdamse uitbater Robin Bravenboer, die zich ook regelmatig in zijn horecagelegenheden aan de Bergse Dorpsstraat op onze aanwezigheid mag verheugen, werd ons een uitstekend verzorgd diner voorgeschoteld. Toen de spelersgroep zich bij ons had gevoegd, bleef het nog lang onrustig in het restaurant dat gaandeweg meer en meer veranderde in een heuse discotheek met niet ongezellig ogende bezoeksters. Uiteindelijk ging iedereen zijn weegs, en werden er nog vele gezellige en spannende uren in de krochten van Barcelona beleefd. Druppelsgewijs kwamen de volgende dag de verhalen binnen, maar dat laat ik allemaal aan de fantasie van de lezer over.
De volgende dag had voor velen een verschillend verloop dus dat valt moeilijk te beschrijven. Uit uiterst betrouwbare bron heb ik begrepen dat de als barbaars omschreven ochtendtraining van Robert onder het bekende motto ‘ ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent’ in weliswaar heerlijke weersomstandigheden werd afgewerkt, het oudere gedeelte van het gezelschap zat nog ernstig in de recuperatiefase, de een wat fanatieker dan de ander. Iedereen heeft daar zo zijn eigen oplossing voor, maar feit is dat het gezelschap ’s middags in Camp Nou bij de wedstrijd van CdF Barcelona tegen laagvlieger Granada weer compleet was. Onder het genot van het warme voorjaarszonnetje werd daar het woord schrikpils geïntroduceerd, naar mijn bescheiden mening nu al het woord van het jaar 2016 en veel meer zeggend dan voorgangers als ‘zwaffelen’ (2008), selfie (2013) en ‘sjoemelsoftware’ (2015). Hoewel uiteraard de brille van Barcelona er vanaf spatte en van grote afstand ogenschijnlijk op halve kracht spelen genoeg leek om het kansloze Granada te deklasseren (4-0, 3x Messi), de sfeer in het stadion kwam veel meer van het animerende groepje mensen waar wij mee waren dan van die andere 70.000 toeschouwers. Natuurlijk is het leuk om een keer in dat bekende stadion gezeten te hebben, zeker onder de strak blauwe hemel met zo’n gezelschap, maar Feyenoord – NEC in een volle Kuip heeft tienmaal meer sfeer dan dit driekwart gevulde, inmiddels enigszins vervallen en drastisch aan vervanging toe zijnde stadion.
Het complete gezelschap, waaronder helaas maar twee (uiterst kranige en oergezellige) vrouwen – Debbie van Ierschot en Hian Li Ko – kon zich opmaken voor het fameuze sponsordiner in restaurant La Fonda del Port Olympic; u mag zelf raden waar dat gelegen is. Van degenen die altijd meegaan met het trainingskamp kwam het oordeel ‘het beste sponsordiner ooit’, daarmee vooral doelend op het uitstekende voedsel dat we gepresenteerd kregen. Niet alleen voor de uit de as herrezen Phoenix, zodanig later op de avond benoemd door de talentvolle spreekstalmeester Dennis, bleek het diner zelfs heilzaam en motiverend om met overgave de avond en nacht in te gaan, het was ook voor met name de jonge lieden de opmaat naar een lange en onrustige nacht in het Catalaanse Sodom en Gomorra van de Costa Brava dat Barcelona voor veel Nederlandse amateurelftallen is. Gelukkig zijn wij als V.O.C. daar veel te weinig verdorven voor. De traditionele, op recente uitspraken en actuele gebeurtenissen geënte speech van Dennis, op dat moment nog de volledige beschikking en controle hebbend over alle 26 letters van het alfabet, en het debuut van de jongste telg van het gezelschap Jens, waren de verbale hoogtepunten op macroniveau tijdens het diner, maar in kleine gezelschappen is er ook behoorlijk gewerkt aan het trainen der lachspieren. Graag wil ik een bijzondere blijk van waardering uiten aan het adres trainer Robert, die niet alleen ons aller Theo een fantastische ervaring heeft gegund en gegeven maar ook de momenten van ontspanning en discipline heel goed heeft aangevoeld. Ik denk dat alle geledingen binnen V.O.C. bijzonder blij mogen zijn dat hij zijn contract als trainer voor de selectie verlengd heeft. Fnuikend voor een aantal was het ‘als cadeautje van de zaak’ geserveerde digestief, door velen gekwalificeerd als bijna mortale Dubro met het gevaar op het voor lange termijn aantasten van de binnenvoering, maar het ging niet of nauwelijks ten koste van de geestdrift om er nog een gezellige avond van te maken, ieder op zijn manier. Wederom was het zo her en der in de stad nog lang onrustig…
De tweede herstelochtend heb ik lekker met een vijftal anderen, inmiddels ook toe aan een forse opknapbeurt, wederom onder een strak blauwe hemel twee en half uur door de schitterende en monumentale binnenstad van Barcelona gefietst. Onvoorstelbaar, zomerse taferelen op 10 januari bij 20 graden….gezellige, toeristische drukte in de stad, op terrassen en aan het strand. Dat kan in deze tijd in Barcelona ook heel anders zijn. Deze dag stond vooral in het teken van de twee oefenwedstrijden van de selectieteams, en dus ook het incasseringsvermogen van de spelers. De invulling van de dag op weg naar de wedstrijden werd door iedereen op eigen wijze vorm gegeven, en onder het steeds schraler wordende zonnetje werd zowel de wedstrijd van het tweede (tegen Naaldwijk 1) als van het eerste (tegen DVV Delft 1) gemoedelijk en op karakter met een 2-2 gelijkspel afgesloten. Voor mij en vijftien anderen zat de reis er toen op: meteen na de wedstrijden met de taxi naar het vliegveld en (dit keer stipt op tijd) de lucht in, de frisheid van Nederland tegemoet. Wat er zich op zondagavond tijdens de Quiz van Geert en later in Eclips heeft afgespeeld, kan ik u helaas niet meer meegeven. En dat is misschien maar beter ook. Als u dat toch per se wilt weten, kunt u navraag doen in het clubhuis na de eerste thuiswedstrijd van het eerste.
Eenmaal de volgende ochtend wakker geworden, nadat ik alle leuke momenten van de trip nog een paar keer de revue had laten passeren en de in de wetenschap verkerend dat ik nooit geweten had dat de kleur blauw in Barcelona zoveel schakeringen kent, werd ik in de auto stappend direct geconfronteerd met keiharde realiteit. Mijn jeugdidool David Bowie had voor bijna iedereen totaal onverwacht het leven gelaten. Zo wreed kan de realiteit dus zijn. Hoe raar die maandag in ieder geval voor mij daarom werd, de herinneringen aan het ook nu weer oergezellige en in alle geledingen verbindende trainingskamp zijn er absoluut niet minder mooi om.
Paul Hoes
Voor beeldverslag : klik hier