Iedereen maakt zich zorgen dat er iemand te laat zal komen, maar dit is nog nooit gebeurd. Zelfs Dennis was op tijd, hoewel hij hiervoor wel 4 vervoersmodaliteiten moest aanspreken.
Het voordeel is dat er zo tijdig aangekomen wordt.
Na een korte wandeling met stuiterende rolkoffertjes over de kinderhoofdjes in een oud stukje Sevilla, troffen wij het moderne, gastvrije en comfortabele hotel San Gil.
Voor de spelers stond er een lunchtafel gereed. De sponsors moesten eerst nog een stukje lopen o.l.v. de ons bekende Addy en haar nieuwe collega Dolores (met een onvervalste zachte ‘G’ sprekend!!) om aan de heerlijke pinchos, tapas en cañas te beginnen. Deze inspanningen maakten dat het ons beter leek de stadswandeling door een paard en wagen te vervangen terwijl wij ons laafden aan de door JanWillem slim ingeslagen blikjes Cerveza. Vermoeid maar tevreden liepen wij vervolgens terug naar het hotel om vandaar snel naar het kleine stadionnetje van Espartinas te rijden.
Immers de spelers waren daar al geruime tijd aanwezig om zich voor te bereiden op de wedstrijden tegen jong Espartinas en hun hoofdmacht. De wedstrijden waren fel en levendig en leverde een gelijkspel 1-1 voor het tweede en een (onnodige) nederlaag 2-1 voor het eerste op. Het complex was knus (net als het veld: maximaal 45 meter breed schatten wij) en de gastheren deden erg hun best het ons naar de zin te maken. Door de toch wel snel dalende temperatuur waren wij niet in staat, zoals men van ons gewend is, de gehele drankvoorraad op te drinken. Wij zochten een goede herberg op wat dichter bij de plaats waar wij de rest van de avond/nacht wilden doorbrengen.
Het diner bestond voor de spelers uit het draadjesvlees van Espartinas. De sponsors deden het met iets dat verkocht werd als hamburger. De cañas deed ons de smaak snel vergeten.
Het ontbijt op zaterdag was de volgende verrassing, want uitstekend en tot 11 uur! Daarnaast het bericht dat er ook na de wedstrijd de vorige avond nog gescoord was. Helaas (of gelukkig) gebeurde dit buiten het zicht van de trainer, dus of dit een basisplaats oplevert bij de volgende wedstrijd is maar de vraag. De spelers vertrokken voor de training en aansluitende lunch. De sponsors hadden een bezoek aan het paleis op het programma. Dat was een bezoek meer dan waard al was het maar om te zien hoe door de eeuwen heen verschillende culturen het beeld van Spanje hebben bepaald. Zoveel indrukken schreeuwde om een goede plaats om dit alles na te bespreken. Gelukkig hadden wij een heerlijk lunchlokaal geboekt voor deze evaluatie. Daarna vond Diederik een dakterras waar wij heerlijk in de namiddagzon konden uitbuiken.
De spelers waren inmiddels gesoigneerd voor het traditionele gezamenlijke diner. De avond die het hoogtepunt moet zijn van het trainingskamp, was dit ook. Het is goed te zien hoe gemakkelijk spelers, begeleiders en sponsors elkaar vinden en voor de verbinding zorgen die V.O.C. maakt tot de club die het is. Dennis refereerde hier nog maar eens aan in zijn speech: bij V.O.C. worden vriendschappen voor het leven gemaakt. Ook Martijn de Vries, Theo Stiebolt en Mark Weel spraken, waarbij er vooral aandacht was voor Frits Oosthoek die voor het laatst meeging als elftalbegeleider. Natuurlijk speechte Frits zelf ook als vanouds en besloten wij met het traditionele gezang. Een ander goed gebruik was natuurlijk de speech van kamp-jongste Tristan Smallegange; goegedaan baas!
Daarna naar Utopia, waar de portiers ons niet allemaal wilde hebben. De tweede waaier taxiede naar Antique Theatro, waar het ook goed toeven was. Het voordeel van deze zaken is dat het niet erg is als je niet meer zo goed kan praten, immers je verstaat elkaar toch niet.
Op zondag konden wij uitslapen, waarna de stad nog eenmaal lopend of fietsend verkend werd. Vanaf 14.30 werd via verschillende media Ajax – Feyenoord gevolgd. Voor de Fey-supporters was het fijn dat we al snel na het begin moesten vertrekken. In diverse samenstellingen werd de terugreis aanvaard. Sevilla – Amsterdam / Farao – Amsterdam / Farao – Rotterdam. Dat laatste leek het aantrekkelijkst, maar bleek de slechtste optie.
Toestel te laat en kapot en daardoor een extra nacht in een hotel in Farao. ‘Ieder nadeel heb zijn voordeel’: zo konden we de verjaardag van Joost beklinken en hem definitief inpalmen voor de komende trainingskampen.
Na thuiskomst was iedereen het er over eens dat de formule spelers, sponsors, Sevilla, Cerveza een gouden is. Tot volgend jaar!
