Onverwacht toch een grote groep trok naar Valencia. Vroege vogels om 03.00 uur van VOC in de vroege donderdagochtend, de rest vrijdagmiddag. Niet vermoedend wat het allemaal zou brengen…. En zich niet realiserend dat padelrackets tot slagwapens worden gerekend in de vliegelarei.
Lekker weer alhoewel niet erg warm, een heerlijke stad en dito eten en drinken. Veel fietsen en wandelen en niet al te veel voetbal. De grote groep arriveerde vrijdagavond kort bij het hotel om de tassen te droppen en direct daarna de aankomstcana’s in de stad tot zich te nemen. Punt van verzameling was Pinxto Trago, een tentje van ca. 25 m² dat reeds bij onze aankomst tot de nok gevuld was. Bij de voorzichtige eerste bestelling van ‘diejessasijs kanja’ stond de camarero van dienst eerst wat ongelovig te kijken en toen hij ging lachen en rennen, hadden we beet. Voordat de eerste vier getapt waren, konden we de volgende 16 bestellen om zo iedereen te voorzien van een drankje. Daarna volgde een vloed van bestellingen aan pinxto’s en andere lekkernijen zoals 100.000 padrón alsmede een paar hectoliter witte wijn. De kop was eraf!
Bij het ontbijt op zaterdag werd al genoten van de getuigenissen van de spelers van de avond ervoor en een aantal ging vervolgens op de fiets door en rond de stad, gevolgd door een lunch op eigen gelegenheid. In de middag trok de goegemeente met de bus naar Barcelona Zuid om daar een wedstrijdje van de O23 en VOC I te aanschouwen. Het veld was niet best en dat was het beste excuus.
Een borrel rond het voetbalveld drinken met jong en oud door elkaar, kinderen van gasten die je goed kent of waar je zelf nog mee gespeeld hebt, is wat VOC bijzonder maakt en zeer de moeite waard blijft iedere keer.
De punten achter latend op het knollenveld, toog men naar de stad, de meesten naar een zorgvuldig door de organisatie uitgezocht dakterras, dat na de verrassende entreebetaling dicht bleek te zijn…. Wel werden we naar een verdieping lager geleid waar ca. 800 uitzinnige Spanjaarden stonden te feesten alsof het de laatste dag op ‘el Tierra’ was. En het was op dat moment 19 uur! Daar pasten de VOC mensjes prima tussen en zo geschiedde. Het aanpassingsvermogen van gene en gindse doorstond de proef van bekwaamheid met vlag en wimpel. Taal was geen barrière meer.
Zondagochtend gezamenlijk padellen om een beetje te ontnuchteren is een steengoed idee. En als je dat opvolgt met een goedgevulde lunch nog beter.
En zo kwam het einde van de trip in zicht.
Of toch niet. Een U-bochtvlucht van ca. 16 minuten bezorgde menigeen zeer spannende momenten, zeker nadat er sprake was van ‘brandlucht’, ‘fire alarm’ en ‘esplosion’. Een landing met hoge snelheid en ontvangstcomité in de vorm van 4 giga brandweerauto’s en mannen in volle bepakking helpt daar niet bij. Natuurlijk is dat dan weer geen reden om niet de stewardess later in de ontvangsthal te proberen te versieren en dat realiseren wij ons ook wel.
Bijna 20 uur later dan gepland arriveerden we in de sneeuw in Eindhoven en even later op VOC waarna iedereen binnen 10 minuten thuis op bank zat. Zo niet uw voorzitter echter en het leek mij leuk om u daarvan mee te laten genieten.
Zijn reis naar huis bestond uit een lift van sterspeler Wouter van der Loo naar Rdam Airport. Maar niet nadat zijn Peugeot tot leven worden gewekt zou worden met een forse aanduwbeurt die tot op de Hazelaarweg duurde. In zijn ijdele poging om wat aan de CO2 footprint te doen, was de voorzitter op de fiets naar Rdam Airport getogen. Gelukkigerwijs stond die fiets er nog en in een waterig zonnetje, een beetje zoals in Valencia, toog hij huiswaarts. Tegen het einde van de Airportbaan was het zonnetje verruild voor een paar gemene donkere wolken die niet verrassend koude regen begonnen te spugen.
Toen ik in 500 meter zeiknat was geregend en links de dito schapen passeerde, begon het te sneeuwen voorzien van een aangewakkerd wind die mijn voortgang reduceerde tot een voorzichtige schatting van ca. 3 km/uur. Niet top voor een ritje naar Delft.
Nog voor ik bij het tunneltje naar Hofwijk was gekomen, kreeg ik een alarmwaarschuwing van de achterband dat er iets mis was. En tijdens de inspectie werd ik in de linkerflank te grazen genomen door een strooiwagen vanuit de richting Delft en daarna op de rechterflank door zijn collega richting Delft. Volledig gepekeld en een paar extra maanden houdbaar met bevroren vingers en het water uit mijn schoenen gutsend, toog ik huiswaarts alwaar ik een klein 1.5 uur later arriveerde. Om voldaan op de bank neer te storten genietend van de CO2 besparing.
Dennis van den Broek
Dank aan alle sponsors voor het mogelijk maken van deze reis en de inbreng van zoveel plezier! Dank aan Gerjan en JP van den Bos voor de hulp in Valencia met het regelen van padel. En dank aan de spelers voor jullie onbeperkt onzinnige enthousiasme en het delen van jullie mooie verhalen.
Dank aan Harm en Donovan voor de organisatie en het getoonde ad hoc leiderschap.
